ஒரு கனவு கண்டால், தினம் முயன்றால் ஒருநாள் நிசமாகும்.
இந்த வரிகளுக்கான அர்த்தம் சரியா தவறா என்பதற்கு உதாரணமாக ஒரு பதிவர் வலம்வந்துகொண்டிருக்கிறார்.
அப்துல்கலாம் போல திட்டம் தீட்டுவது எல்லாம் எளிது தான். அறைஎடுத்து யோசித்தால் உலகுக்கே நிதிநிலை அறிக்கை தயாரித்துவிடலாம். ஆனால் அதை செயல்படுத்த என்னென்ன முயற்சிகள் எடுக்கவேண்டும் என்பதை இவரிடம் தெரிந்துகொள்ளலாம்.
ஆயிரம் கதவுகளை தட்ட வேண்டும் ஒன்றாவது திறக்கும் என்ற நம்பிக்கையில். இந்திய அரசியல்வாதிகளிகளின் கதவை 24 வருடங்களாக தட்டி வரும் இந்த போரளிக்கு எப்போது கதவுதிறக்குமோ?
1986ல் ஆப்பரேசன் இந்தியா 2000 என்ற திட்டத்தை தீட்டினார் இந்த இளைஞர்.
1. பிரதமரை மக்களே நேரடியாக தேர்ந்தெடுத்தல்
2. நாட்டில் உள்ள வேலைவாய்ப்பற்ற இளைஞர்களை கொண்ட சிறப்பு ராணுவம் ஏற்படுத்துதல்
3. சிறப்பு ராணுவத்தை கொண்டு இந்திய நதிகளை இணைத்தல்
4. கூட்டுரவு பண்ணை விவசாய முறையை அமல்படுத்துதல்
5. தற்போது உள்ள கரண்சியை ரத்து செய்து, பழைய கரண்சி உள்ளவர்கள் அது சட்டபடியான வருவாயே என நிரூபித்த பின்னர் புதிய கரண்சி வழங்குதல்
இது தான் அந்த இளைஞரின் கனவு.
இதில் முக்கியமான இரண்டு விடயங்களை தெளிவுபடுத்தியுள்ளார்.
ஒரு நாட்டின் பாதுகாப்பு என்பது எல்லைகள் மட்டுமல்ல, உள்நாட்டு உற்பத்தி, பொருளாத வளர்ச்சி, வருமையின்மை இவைகள் தான் ஒரு நாட்டின் உண்மையான பாதுகாப்பு.
அதே போல ராணுவம் என்பது ஆயுத பயிற்சி பெற்று எல்லையில் போர்புரிவதற்கா மட்டுமல்ல, உள்நாட்டு பொருளாதாரத்தை காப்பதற்கும் ஒரு ராணுவம் தேவை.
இந்த பாதுகாப்பை வழங்க ஏன் சிறப்பு ராணுவத்தை ஏற்படுத்த கூடாது? இந்த பெருமை மிகு ராணுவத்தில் சேர எத்தனை எத்தனை இளைஞர்கள் தயாராக இருக்கிறார்கள்.
என் மகன் நாட்டுக்காக சாகிறான் என்பதை விட, நாட்டுக்காக உழைக்கிறான் என்பதில் எவ்வளவு பெருமை இருக்கிறது?
நாட்டில் நிலவும் வேலையில்லா திண்டாட்டத்திற்கு இதை விட வேறு என்ன தீர்வு இருக்கப்போகிறது?
சாராயம் விற்கும் வேலையை இளைஞர்களுக்கு அரசுபணியாக தரும்போது, விவசாயத்தை ஏன் அரசுபணியாக தரக்கூடாது?
சிறப்பு ராணுவத்தை கொண்டு நதிகளை இணைத்தால் வரட்சி என்பது இருக்குமா?
கிராமங்கள் தோறும் கூட்டுரவு பண்ணைகள் மூலம் விவசயாம் செய்வதால் வருமையும், பட்டினி சாவுகளும் இருக்குமா?
அரசுபணி என்றால் சாராயம் விற்கவும் தயாராக இருக்கும் இளைஞர்கள் , உலகுக்கே சோறுபோடும் உழவுபணியை எவ்வளவு உணர்வுபூர்வமாக செய்வார்கள்!
இதை ஏன் அரசியல்வாதிகள் யோசிக்க மறுக்கிறார்கள்?
இந்தியா 2020ல் வல்லரசு நாடகா வேண்டும் என்று முழங்கும் அரசியல்வாதிகளுக்கு இந்த சித்தூர் முருகேசின் சிந்தனை ஏன் கண்ணில்படவில்லை?
2 வருடங்களுக்கு முன்பு வரை அப்துல்கலாம் அப்துல்கலாம் என்று குதித்துகொண்டிருந்த அரசியல்வாதிகளும் இளைஞர்களும், அதிகாரிகளும், ஆசிரியர்களும் இப்போது எங்கே போனார்கள்?
நதிகளை இணைக்க தேவை வெறும் 1000 கோடி ரூபாய். இது இந்திய அரசியல்வாதிகளுக்கு மிகப்பெரிய தொகையாக இருந்தது. ஆனால் இன்று அலைகற்றை வரிசை ஒதுக்கீட்டில் இழந்தது ரூ.1.73 லட்சம் கோடி ?
தனது தாய்நாடு குறித்து ஒரு கனவு கண்டு, தினம் முயன்றால், ஒருநாள் நிசமாகும் என்ற நம்பிக்கையில் 24 வருடங்களாக சித்துர் முருகேசனின் முயற்சி தொடர்கிறது.
இந்திய குடியரசு தலைவர், சபாநாயகர், பிரதமர், எதிர்கட்சி தலைவர், ஆளும்கட்சி தலைவர், அமைச்சர்கள், பாரளுமன்ற உறுப்பினர்கள், இந்தியா ஆட்சிபணி அதிகாரிகள், மாநில முதலமைச்சர், அரசியல்கட்சி தலைவர்கள், பத்திரிக்கைகள், நீதிமன்றம், காவல்துறை, உண்ணாவிரதம், நடைபயணம், தெருமுனை பிரச்சாரம், (இதுக்கமேல எதாவது போரட்டம் இருந்தால் சித்தூர் முருகேசனுக்கு தெரியப்படுத்துங்க)
ஒரு கதவு கூட திறக்கப்படவில்லை இளைஞர்கள் தான் பலம் என்ற இந்த இந்திய திருநாட்டில்.
தன் போராட்ட வரலாற்றை
சித்தூர் முருகேசனே இங்கு விளக்கியிருக்கிறார். சக வலைப்பதிவரின் போராட்டதிற்கு நம்மால் முடிந்த ஊக்குவிப்பு ஒரு பின்னூட்டம். அதை வழங்கும் நல்ல மனசுகளுககு என் சிரம்தாழ் வணக்கங்கள்...
நன்றி.
