1947ல் அடிமையானோம்: ஆதிவாசியின் தைரியம் ஏன் தமிழனுக்கு இல்லை

ஒரு ஆராய்ச்சி புத்தகம் எழுதுவதற்காக அட்டப்பாடி ஆதிவாசி மக்களிடம் கடந்த ஒரு மாதமாக நெருங்கி பழகும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. 

ஆதிவாசிகள் என்றால் நாகரிகம் தெரியாதவர்கள் என்று தான் மெத்தபடித்த பலரும் நினைத்திருக்கின்றனர். ஆனால் நாகரீகத்தின் ஊற்று ஆதிவாசிகள் தான் என்பதை அவர்களுடன் நெருங்கி பழகும்போது தெரிந்துகொள்ளலாம்.

உலகின் முதல் மனிதர்களான அட்டப்பாடி ஆதிவாசிகளை குறித்து எழுத துவங்கியுள்ளேன். நான் ஏற்கனவே எழுதி பாதியில் நின்றிருக்கும் அறிவகம்(அறிபரிபூரணம்) கட்டுரைக்கு இந்த புத்தகம் முடிவுரையாக அமையலாம். பிரபஞ்சம் தோற்றம், மனித தோற்றம், வாழ்க்கைமுறை, கடவுள் என பல புலம்படாத ரகசியங்களுக்கு ஆதிவாசிகளிடம் விடைகண்டுகொண்டேன்.

காட்டில் வாழும் ஆதிவாசிகள் எவ்வளவு அரசியல் அறிவுக்கூர்மை உடையவர்கள் என்பதற்கு ஒரு சிறு உதாரணம் தான் இந்த பதிவு.

1947ல் நாங்கள் அடிமைகள் ஆனோம் என்று அட்டப்பாடி ஆதிவாசிகள் உறக்க சொன்னபோது நான் மட்டுமல்ல என்னோடு வந்த நிருபர் பட்டாளமே ஆடிப்போனது.

அட்டப்பாடி ஆதிவாசிகளின் கனத்த குரலை அப்படியே தருகிறேன்:

அறிவுக்கு எட்டிய நினைவு வரை நாங்கள் இந்த காட்டில் சுதந்திரமாக தான் வாழ்ந்துள்ளோம். ஆங்கிலேயர் கூட எங்களை ஆட்சி செய்ய முற்படவில்லை. மாறாக எங்களுக்கு உதவிகளை செய்தார்கள். எங்களிடம் இருந்து சட்டதிட்டங்களை கற்றார்கள். எங்கள் ஊர் மூப்பன்களை(ராசாக்கள்) சிறம்தாழ்ந்து வணங்கி விடைபெற்றார்கள். 

1947ல் இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்துவிட்டது. நீங்கள் எல்லாம் இனி இந்தியா என்ற நாட்டின் குடிமக்கள் என்ற பறைஓதினார்கள். எங்களுக்கு அப்போதைக்கு அது பெரிய விசயமாக தெரியவில்லை. ஆனால் வனபாதுகாப்பு ராணுவம் என்ற போர்வையில் எங்களை ஒடுக்க அடிக்க ஒடியன்கள் வரும்போது தான் திக்குதெரியமால் சிதறிப்போனோம்.

இன்று எங்கள் காடு எங்களிடம் இல்லை. எங்கள் வாழ்க்கைமுறை எங்களிடம் இல்லை. எங்களை நாகரிகம் அற்றவர்கள் என்ற முத்திரை குத்தி அடிமைத்தனத்தை நாகரிகமாக கற்றுக்கொடுக்கிறார்கள்.

எங்களுக்கு தேவை காடு குறித்த கல்வி அறிவு, எங்களுக்கு தேவை வாழக்கையை செப்பனிடுவதற்கான கல்வி அறிவு. ஆனால் எங்கள் கல்விமுறையை பூண்டோடு அழிந்து இன்று புதிய மொழியை கற்றுக்கொடுக்கிறார்கள். 

இன்று மழைபெய்யும், இங்கு விதைமுளைக்கும், இந்த செடி இந்த நோயுக்கு மருந்து, இந்த செடி உணவு, இந்த செடி விசம், இதுதான் கடவுள்நெறி, இதுதான் வாழ்க்கை என்றிருந்த எங்கள் வாழ்க்கைநெறியை முற்றிலும் அழித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.

மருதி, மருதன், வேலன், மத்தி, வள்ளி, விராலி, கூத்தாடி வெள்ளருக்கன், என்று தாவரங்களின் பெயர்களை சூடிமுடித்த எங்கள் குலத்தில் இன்று சோசப், சூசை, பீட்டர், அகமது, அன்வர், அசின் மீனா, நயன்தாரா என்ற பெயர்களின் குழந்தைகள் வளர்கின்றனர். 

நாங்கள் 1947 முதல் சுதந்திரம் பறிபோன அடிமைகளாகியுள்ளோம். எங்கள் இனம் தோன்றியது முதல் 1947 வரை சுதந்திர இனமாக தான் இருந்தது. இன்று எங்களை இந்தியர் ஆட்சிசெய்கிறார்களாம். எங்களுக்கு ராசா இந்தியர்கள் தானாம். நாங்கள் இந்தியர்களின் சட்டதிட்டத்தை மதித்து காடுகளுக்குள் செல்ல கூடாதாம். ரேசன் கடையில் அரிசியை வாங்கி தான் உண்ண வேண்டுமாம். காடுகளில் விவசாயம் செய்யகூடாதாம். விறகு முறித்தாலும் குற்றமாம்.

இயேசு உங்கள் பாவங்களை கழுவி ரட்சிக்க வருகிறார். அல்லா அழைக்கிறார் என்று தினமும் ஒரு குழு வருகிறது. நாங்கள் என்ன பாவம் செய்தோம்? இவர்களின் வாகனங்களை எல்லாம் காட்டுக்கள் அனுமதிக்கும் வனத்துறை உணவுபொருட்களை கொண்டு செல்லும் எங்கள் மாட்டுவண்டியை கூட அனுமதிப்பது இல்லை.

எங்கள் கிராமங்களில் நாங்கள் தன்னாட்சி நடத்துவதில் இந்தியர்களுக்கு அப்படி என்ன எதிர்ப்பு? யார் இந்த இந்தியார்கள்? 

இந்தியர்களால் எங்கள் மொழியை காப்பாற்ற முடியுமா? எங்கள் கலையை காப்பாற்ற முடியுமா? எங்கள் கல்வியை காப்பாற்ற முடியுமா? எங்கள் வாழ்க்கை முறையை காப்பாற்ற முடியுமா? எங்கள் மருத்துவத்தை காப்பாற்ற முடியுமா? எங்கள் ஆட்சிநெறிகளை காப்பாற்ற முடியுமா? எங்கள் கடவுள்நெறிகளை காப்பாற்ற முடியுமா? 

ஆதிவாசிகளின் இந்த உணர்ச்சிமிகு வாதத்தில் நியாயம் இருக்கிறது.  இந்த உணர்வு ஏன் தமிழனுக்கு இல்லை?